Orzeczenia

Kancelaria Adwokacka Wiśniewski i Kotynia

Orzeczenia

Art. 288 kk (Wysokość Szkody)

Wyrok Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 05 czerwca 2013 r. - V Ka 327/13

Teza: Na gruncie art. 288 §1 kk i art. 124 §1 kw chodzi o wysokość szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu, a nie o wartość rzeczy, jak w przypadku art. 278 §1 kk i art. 119 §1 kw. Za szkodę w rozumieniu art. 288 §1 kk i art. 124 §1 kw uznaje się przy tym rzeczywisty uszczerbek w majątku pokrzywdzonego, przy czym z orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że nie obejmuje on utraconych korzyści. Jeśli zatem zniszczenie mienia nastąpiło na szkodę właściciela sklepu, to za szkodę należy uznać cenę towaru, za którą nabył on rzeczy, ale nie powiększoną o marżę własną cenę, po której towar wystawił do sprzedaży. Nadto z uwagi na to, że od rzeczy zniszczonych podatnik VAT może odliczyć podatek wcześniej naliczony, również kwota tego podatku nie stanowi dla pokrzywdzonego rzeczywistej szkody.

Art. 405 kc (Rozliczenie Konkubinatu)

Wyrok Sądu Rejonowego w Szczecinku z dnia 28 września 2012 r. - I C 65/11

Teza: Jedną z instytucji prawa cywilnego, która może zostać wykorzystana do rozliczenia konkubinatu, jest bezpodstawne wzbogacenie. (…) W szczególności przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu mają zastosowanie, gdy brak (jest) umownej lub deliktowej podstawy uwzględnienia roszczeń o zwrot nakładów dokonanych na majątek jednego z konkubentów przez drugiego partnera, chyba że szczególne okoliczności faktyczne sprawy wskazują na istnienie innej podstawy prawnej tych rozliczeń (…). Wobec ustalenia, że strony nabyły nieruchomość ze wspólnie zgromadzonych środków, wspólnie spłacały zaciągniętą przez pozwanego pożyczkę, a stroną czynności prawnych był tylko pozwany, należy ocenić, że zostały przez powódkę poczynione nakłady na przedmioty majątkowe należące do pozwanego i w konsekwencji zastosować przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu.

Art. 930 kpc

Postanowienie Sądu Rejonowego w Szczecinku z dnia 26 września 2011 r. - I Co 2043/11

Teza: Brak jest podstaw do wyłączenia stosowania przepisu art. 930 §1 kpc w przypadku rozporządzenia nieruchomością po jej zajęciu na rzecz masy upadłości.

Postanowienie Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 05 marca 2012 r. - VII Cz 1048/11

Teza: Czynność ta (przeniesienie własności nieruchomości na rzecz masy upadłości - dopisek mój) pozostaje bezskuteczna względem tych wierzycieli, którzy uzyskali uprzedmio na swoją rzecz wpis w dziale trzecim księgi wieczystej o wszczęciu egzekucji z nieruchomości (art. 930 §1 kpc).

Fotoradary

Wyrok Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 06 sierpnia 2013 r. – V Ka 386/13

Teza: Legalność wykonywania od dnia 31 grudnia 2010 r. przez strażników gminnych (miejskich) kontroli ruchu drogowego z użyciem stacjonarnych urządzeń rejestrujących zainstalowanych w pasie drogowym uzależniona jest również od zgody Głównego Inspektora Transportu Drogowego, wyrażonej w trybie art. 20b ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. Uzyskiwanie przez straż gminna (miejską) danych dotyczących przekroczenia prędkości przez stacjonarne urządzenie rejestrujące, zainstalowane bez zgody Głównego Inspektora Transportu Drogowego - odbywa się w sposób nielegalny. Straż gminna (miejska) nie może prowadzić czynności wyjaśniających, o których mowa w art. 54 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia (kpw), w oparciu o uzyskane w ten nielegalny sposób dane, ani wobec kierującego pojazdem, ani też wobec właściciela pojazdu, którym przekroczono prędkość, a komendant straży gminnej (miejskiej) nie ma uprawnień, o których mowa w art. 17 §3 kpw do złożenia wniosku o ukaranie w takiej sprawie.

Postanowienie Sądu Rejonowego w Zamościu z dnia 17 marca 2009 r. – VII W 223/09

Teza: Żaden przepis ustawy Prawo o ruchu drogowym nie nakłada na właściciela, ani też posiadacza pojazdu obowiązku w postaci prowadzenia ewidencji osób korzystających z danego pojazdu.

Pismo Prokuratury Generalnej w Warszawie z miesiąca lipca 2013 r. – PG IV PS 0280/26/13

Teza: Zakres uprawnień straży gminnej (miejskiej) w zakresie tzw. kontroli fotoradarowej został ograniczony do możliwości utrwalania wykroczeń naruszających przepisy ruchu drogowego za pomocą urządzeń rejestrujących o charakterze przenośnym lub znajdujących się w niepozostającym w ruchu pojeździe, na którym urządzenie to zostało zainstalowane. Straż gminna (miejska) nie posiada uprawnień do sprawowania kontroli drogowej z użyciem urządzeń rejestrujących o charakterze stacjonarnym.

Pismo Prokuratury Generalnej w Warszawie z dnia 24 maja 2013 r. – PG IV KSK 709/13

Teza: Zgodnie z art. 17 § 3 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia(Dz. U, z 2013 r., poz. 395) strażom gminnym (miejskim) uprawnienia oskarżyciela publicznego przysługują tylko wówczas, gdy w zakresie swego działania, w tym w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających ujawniły wykroczenia i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie.Przepisy Prawa o ruchu drogowym przyznają strażom gminnym (miejskim) ściśle określone uprawnienia, wykluczające możliwość dokonywania czynności w zakresie kontroli ruchu drogowego z wykorzystaniem stacjonarnych urządzeń rejestrujących. W konsekwencji, straż gminna (miejska) nie może występować w charakterze oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenia ujawnione za pomocą „fotoradarów” stacjonarnych tj. nie może kierować do sądu wniosków o ukaranie za popełnienie wykroczeń z art. 92 § 1 i n. ustawy z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń utrwalonych za pomocą stacjonarnego urządzenia rejestrującego, zdefiniowanego w art. 2 pkt 59 Prawa o ruchu drogowym.

Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 06 sierpnia 2013 r. – IV Ka 760/13

Teza(1): Nie sposób wymagać od właściciela, by fakt powierzenia pojazdu innej osobie każdorazowo rejestrował, na wypadek gdyby osoba ta w trakcie prowadzenia pojazdu popełniła jakieś wykroczenie drogowe. Stawianie przed właścicielem takich wymogów stanowiłoby podważenie konstytucyjnie zagwarantowanych mu możliwości swobodnego dysponowania jego rzeczą oraz ograniczenia w korzystaniu z jednej z podstawowych wolności demokratycznego państwa prawnego.

Teza(2): Kategoryczne brzmienie normy art. 96 §3 kodeksu wykroczeń, obligującej właściciela pojazdu do podania organom ścigania żądanych przez nich danych, nawet gdyby mogło to skutkować podjęciem czynności przeciwko osobie dla niego najbliższej, rodzi w pełni uzasadnione wątpliwości. Ustawodawca nie przewidział we wskazanej sytuacji żadnego kontratypu, pozwalającego uchylić się od podawania żądanych informacji, w przypadku gdyby mogły one skutkować wszczęciem postępowania przeciwko osobie bliskiej. Mimo to, każdy taki przypadek należy oceniać na płaszczyźnie winy obwinionego, który niewątpliwie stawiany jest w szczególnej sytuacji motywacyjnej, co każdorazowo powinno wpływać na czynione przez Sąd ustalenia faktyczne, a w konsekwencji na treść merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy.

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 14 marca 2013 r. – V Ka 206/13

Teza: Przepisy zmienionej ustawy Prawo o ruchu drogowym jasno i wyraźnie zakreślają kompetencję Straży Miejskiej wyłącznie do dokonywania kontroli w zakresie ruchu drogowego do wykorzystania urządzeń rejestrujących przenośnych lub zainstalowanych w pojeździe (art. 129b ust. 4 ww. ustawy). W przypadku zarejestrowania naruszenia zasad ruchu drogowego przez przyrządy kontrolno-pomiarowe zamontowane na stałe do dokonywania kontroli jest uprawniona jedynie Inspekcja Transportu Drogowego (art. 129a ust. 1 pkt 3a).

Postanowienie Sądu Okręgowego w Tarnowie z dnia 28 grudnia 2004 r. - II Waz 191/04

Teza: Sprawca podlega odpowiedzialności na podstawie art. 97 kw w zw. z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym (obecnie 96 §3 kw), jeżeli odmówi ustnie lub pisemnie uprawnionemu organowi wskazania osoby, która dysponowała jego pojazdem, bądź jeżeli odmówi udzielenia odpowiedzi na zadane pytanie. Czynu tego nie można popełnić przez zaniechanie.

Wyrok Sądu Rejonowego w Człuchowie z dnia 13 grudnia 2012 r. – II W 665/12

Teza: Zainstalowane stacjonarnego urządzenia rejestrującego naruszenia przepisów prawa ruchu drogowego, wymaga zgody Głównego Inspektora Transportu Drogowego. Materiał dowodowy zebrany przy użyciu urządzenia rejestrującego, zainstalowanego bez zgody GITD, nie daje podstaw do przypisania kierującemu wykroczenia polegającego na przekroczeniu prędkości (art. 92a kw).

Notatka Komendy Głównej Policji z dnia 21 października 2009 r.

Teza: W przypadku fotografii z fotoradaru umieszczonego w obudowie kosza na śmieci, wykonanej w taki sposób (np. obudowa imitująca kosz na śmieci nie pozwala na ustawienie właściwego kąta pomiaru), że zachodzą nie dające się usunąć wątpliwości, czy kierujący przekroczył prędkość, należy je rozpatrywać poprzez zasadę in dubio pro reo – na korzyść kierującego.

Instrukcja Obsługi prędkościomierza kontrolnego Videorapid 2

Wnioski: Prędkościomierz kontrolny Videorapid 2 jest mobilnym systemem video przeznaczonym do rejestracji zdarzeń w ruchu drogowym takich jak: przekraczanie dozwolonej prędkości, wyprzedzanie w miejscach niedozwolonych, wjazd na skrzyżowanie przy czerwonym świetle. Użytkowany przez Policję videorejestrator Videorapid 2 de facto dokonuje pomiaru prędkości pojazdu, w którym jest zamontowany tj. radiowozu. Urządzenie wylicza średnią prędkość na podstawie pomiaru drogi i czasu. Droga obliczana jest podstawie ilości obrotów kół pojazdu, w którym urządzenie jest zainstalowane. Według instrukcji zmiana ciśnienia w kołach, zmiana wagi pojazdu, wymiana kół (opon) powodują obniżenie dokładności pomiaru prędkości. Aby wyliczona (zmierzona) prędkość odpowiadała prędkości samochodu, za którym porusza się radiowóz, należy zachować tą samą odległość między pojazdami na początku i na końcu odcinaka pomiarowego. Niestety w radiowozach użytkowanych przez Policję brak jest jakiegokolwiek urządzenia mierzącego tę odległość i jest ona przez funkcjonariusza oceniana „na oko”, co bardzo często prowadzi do nieprawidłowości dokonanych pomiarów.

Współpraca

Nasza kancelaria współpracuje z radcami prawnymi, notariuszami, biegłymi rewidentami, rzeczoznawcami, rzecznikami patentowymi, księgowymi, biurami nieruchomości, wyspecjalizowanymi geodetami, specjalistami w zakresie projektów unijnych oraz tłumaczami przysięgłymi.

Nasz zespół

Adwokaci Damian Wiśniewski oraz Artur Kotynia działają na rynku usług prawniczych od 2006 r., kiedy to zawiązali spółkę partnerską. Wcześniej obaj ukończyli Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego oraz odbyli aplikację sędziowską zakończoną złożeniem egzaminu sędziowskiego przed Komisją Egzaminacyjną powołaną przez Ministra Sprawiedliwości. Partnerzy Spółki posiadają rozległą wiedzę prawniczą, doświadczenie zawodowe oraz doskonałą orientację w obowiązujących regulacjach prawnych, co pozwala im świadczyć usługi na najwyższym poziomie.

Kotynia&Wisniewski

Orzeczenia

Nasza oferta